مربای کاج!

سالهاست که تنهایی روزه می‌گیرم. سالهاست که دیگر برای من خبری از سحری‌های دسته جمعی و افطارهای خانوادگی نیست. مامان هرسال میگوید:

با اینکه یه چند میلیون سالی گذشته، اما همچنان همون خانواده‌‌‌ای که انسان‌های عصر حجر رو میکشتن، کمر به قتل آدم‌های قرن 21 بستن. کرونا اینارو میگم. اول سرماخوردگی و آنفولانزا شون، بعد هم کووید 19شون. به این میگن عزم راسخ خانوادگی! ببین چه کینه‌‌‌ای از آدما دارن که هنوز که هنوزه بعد دو میلیون سال فراموش نکردن!

سه سال تموم به این فکر میکردم که آیا برم دنبال یاد گرفتن یک ساز موسیقی یا نه.

1- از خوبی‌های کلاس مجازی دانشگاه اینه که :

نشسته بودم توی اتاقم. مامان اومد توی اتاق که مثلا منو چک کنه و یه سری بهم بزنه.

$-)

امروز صبح وقتی از خونه میزدم بیرون حالم خیلی بد بود. ولی شب موقع برگشتن لبخند روی لبام بود.

پنجشنبه ظهر رفتم داروخانه که ماسک و ژل ضد عفونی کننده بخرم. یه آقایی جلوم بود که اونم ژل میخواست. خیلی عصبانی_طور گفت: نه بابا! این چیه دیگه به من میدی! و بعد از داروخانه بیرون رفت.

این روزا حس میکنم کلمه‌ها میچسبن به دیواره‌های مغزم و بیرون نمیان. با این کاردک‌های مخصوص باید به جونشون بیفتم و از دیواره‌ها جداشون کنم و بریزشون داخل گلوم تا بلکه چندتا کلمه از دهنم بیرون بیاد.